Even ter verduidelijking

Ik hoor zo hier en daar fluisteren dat er gedacht wordt dat de 'internationalen' het makkelijk hebben en niet veel werk, terwijl er in de katho gezwoegd wordt.
Daarbij wil ik dit misverstand even uit de weg ruimen.
1) Geen krokus en 5 dagen paasvakantie.
2)Katho, ver of dicht, slaagt er toch in ons geen lichte stress te bezorgen. Er wordt van ons verwacht dat we vanalles, dat in België geen probleem is-zoals filmen, ook in Italië doen. Er is hier echter erg strenge weet op privacy (mag niet gefilmd of gefotografeerd worden in scholen) en een verschrikkelijke administratie wat velen maar niet kunnen vatten.
3)Wij moeten onze stage inpassen in ons lessenrooster wat geen makkelijker taak is. Gevolg, stress omdat we bang zijn dat we er niet gaan geraken met onze stage.
4) We staan nu in een Maria Montessorischool, hebben hier problemen omdat we geen les zouden mogen geven. Zijn nu vollop bezig via andere wegen dit te omzeilen.
5) Wij kijgen ook opdrachten mee vanuit België zoals verslagen, hebben ook LOT, moeten ook lesvoorbereidingen maken(misschien minder, maar wel in deels andere taal)
6) Emotioneel is dit niet te onderschatten. We hebben redelijk wat stress en hebben niemand buiten elkaar om bij terecht te kunnen, eens een knuffel te kunnen geven of waarvan we horen dat we het WEL goed doen.
7)...
Ik hoop hiermee een aantal misverstanden uit de weg geruimd te hebben die er ten onrechte gekomen zijn. Als intenationale student probeer je ook vooral de leuke dingen af te schilderen en enkel de mensen waarmee je meer contact hebt weten hoe je het echt hebt. Hierbij dus, het echte verhaal!

ZALIG!!!!!!!

Ik kom net terug van weeral een beestig toffe training! (de gewone trainer is terug)
Kvoel mij weer helemaal herboren!
Het begint ook te lukken om daar wa verdere contacten te leggen. Is niet zo heel moeilijk aangezien het meestal allemaal jongens zijn maar het zijn echt hele sympathieke!
Ook de trainer vind ik een hele toffe knul! In ieder geval niks dan positief over dat groepje.
Kheb vandaag wel al lachend onder mijn voeten gehad omdat, als ik teveel dezelfde opmerking krijg, ik soms doe alsof ik het niet begrepen heb maar Lorenzo had dat precies al heel erg vlug door :D
Het werkt dus niet, integendeel hij gaat nog eens extra kijken en herhalen zodat ik het zeker niet riskeer om het weer fout te doen. Het gaat meestal om het naar voor kijken tijdens mijn oefeningen. Ik heb echt de slechte gewoonte altijd naar de grond te kijken.
Maar nu mijn neus weer wat ontzwollen is pas ik wel wat meer op.
Ik heb deze roda wat gefilmd en foto's getrokken van de groep!
Het zijn en blijven jongens (en dan nog eens Italianen -graadje erger) dus er moest show gemaakt worden. Normaal gaat Lorenzo(trainer) ook niet zoveel spelen als nu maar om de een of andere reden was hij maar niet uit de roda weg te krijgen :D

groepsfoto(zonder Laura)
rechts van mij: Lorenzo (trainer)
Ik ben er niet in geslaagd hem scherp te krijgen want zoals je ziet was iedereeen in volle actie...
Hieronder nog enkele probeerseltjes. Ze hebben op hun handen gestaan , piramides gebouwd,
echt de gekste dingen. Uiteaard is het moeilijk om dit scherp te krijgen. Het is dus ook niet
gelukt hier foto's van te trekken.




























Twee heel sympathieke jongens, ik ben de naam weeral vergeten, maar heb er al heel veel plezier mee gehad!

verslag basiscompetenties week 8

Verslag aan de hand van de basiscompetenties: week 8.

De leraar als begeleider van leerprocessen.

In de lessen poëzie gaan we op een heel aparte manier met de gedichten om. We zetten namelijk de strofen op muziek. Eerst deden we dit met de volledige klas samen, maar nu moeten we dit ook zelf in groepjes doen. Het doet me soms wat denken aan musicals, maar het is zeker een manier van werken die ik later in de klas wil uitproberen.

De leraar als opvoeder.

Tijdens de laatste stage kwam ik in aanvaring met een kind dat weigerde mee te werken. Ik had gezegd, als je het niet goed kan doen, dan doe je het maar niet. Maar de mentor zei dat zij ermee wou babbelen en dat ze het wel goed ging doen. Het eindresultaat was dat het kind een jongen als een monster had afgeschilderd. Ik kon heel moeilijk omgaan met dat kind. Ik weet hoe ik dergelijke kinderen moet aanpakken, want mijn zusje heeft hetzelfde koppige karakter en dezelfde gewoonte om regels naast zich neer te leggen. Omdat ik het kind ook niet genoeg kende, was dit heel moeilijk. De lkr zei wel dat ik het goed deed (je moet je altijd aanpassen aan de cultuur ter plekke) maar ik had er een heel slecht gevoel bij. In België zou ik dit zeker niet zo gelaten hebben en had ik anders opgetreden.

De leraar als inhoudelijk expert.

Doordat de taal beter is, is het communiceren met medestudenten ook makkelijker. Beetje per beetje kunnen we op dat vlak nu ook wat contact leggen, want dat was in het begin redelijk moeilijk.

De leraar als organisator.

Alles loopt eindelijk wat zoals het hoort, maar er zitten soms veel springuren tussen de vakken. We proberen dan wat administratieve dingen te doen of te werken voor school, maar alles is een puzzel. Want de kantoren zijn niet altijd open en de box met internet is telkens maar de helft van de dag beschikbaar.

De leraar als innovator.

We hebben de kinderen een Nederlands lied aangeleerd als afsluiter. Dit was wel iets nieuw. De kinderen in een taal, die ze niet kennen, toch een lied laten zingen, ze het laten verstaan en dan nog in canon laten zingen. Alles verliep van een leien dakje. Aan de hand van gebaren was gans het lied duidelijk. De kinderen waren enorm enthousiast.

De leraar als lid van het schoolteam.

We kwamen erg goed met de lkr overeen, ook met de lkr Engels, de security... Het heeft even geduurd tot ze ons echt (her)kenden, maar doordat ze zo tevreden waren, waren er op het einde alsmaar minder problemen. Iedereen vond het jammer dat het dinsdag onze laatste dag was daar.

De leraar als cultuurparticipant

In Italiaans hebben we een Italiaanse film gekeken. Ik herken al duidelijk de Italiaanse humor, ook uit andere films die ik met een vriendin uit het klooster al bekeken had. Het is altijd hetzelfde die terug komt. Maar zoals alles hier moest het ook weer eens foutlopen. De cd-driver raakte oververhit en na driekwart van de film viel het beeld stil. Het heeft meer dan een kwartier geduurd voor alles weer functioneerde. De helft van de klas was het wachten beu en is vertrokken. Dit is hier heel normaal, de studenten komen binnen in de les wanneer ze zin hebben en ze vertrekken ook weer wanneer ze zin hebben. Dit is echter een deel van de cultuur waar we weigeren ons aan aan te passen.